Gedetineerden die reeds veroordeeld waren hadden recht op 30 minuten bezoek per 14 dagen. Gedetineerden die nog niet veroordeeld waren hadden recht op wekelijks bezoek van 15 minuten. De gedetineerde gaf via een spreekbriefje gericht aan de bezoekadministratie aan welke relaties hij op bezoek wilde laten komen. Deze relaties kregen dan schriftelijk bericht dat ze op een bepaalde dag en tijdstip op bezoek konden komen.
Er mochten drie volwassenen tegelijk op bezoek, kinderen werden buiten beschouwing gelaten. De bezoekers mochten geen spullen mee nemen naar de bezoekkamer, dit werd bij de portiers in een afsluitbaar kastje gedeponeerd. Om te voorkomen dat er pakjes sigaretten of shag tijdens het bezoek verwisseld werden met de gedetineerden was het alleen toegestaan een paar sigaretten mee te nemen, twee tot drie stuks. Brieven of andere zaken mochten onder geen enkele voorwaarde overhandigd worden.
Op het tijdstip van het bezoek werden de bezoekers door de portier in de bezoekkamer gelaten. Deze kamer was pal naast de portiersloge. De bewaarder belast met toezicht bezoek was dan via een andere deur reeds met de gedetineerde in de bezoekkamer. Hij wees de plaatsen aan waar de bezoekers en gedetineerden plaats konden nemen, dit was tegenover elkaar aan een tafel. De bewaarder ging aan de kop van de tafel zitten zodat de bezoekers rechts en de gedetineerde links van hem zaten. Elkaar een kus en een hand geven was toegestaan. Als bewaarder had je alleen de taak om toezicht te houden en bemoeide je jezelf niet met het gesprek. Men probeerde wel om je bij het gesprek te betrekken maar je opdracht was duidelijk dit niet te toen.
Kinderen die in de bezoekkamer rondliepen of kropen en soms vervelend met plakhandjes aan je uniform zaten of liepen te schreeuwen, werden door mij via de moeder tot orde geroepen. Als dit niet hielp dan was de dreiging van mij ‘’We stoppen dit bezoek’’ voldoende om de zaak weer op orde te krijgen. De gesprekken volgde je wel, en in de loop der jaren is in deze bezoekkamer zo’n beetje alles besproken wat in het wetboek omschreven staat als strafbaar feit. Ook de relatieproblemen die er waren kwamen daar op tafel. Als toezicht houdend bewaarder nam je kennis van al dit fraais, en als je dan weer naar huis ging was het alleen maar goed dat je afstand kon nemen van wat je tijdens je dienst zoal had gehoord.
Een enkele keer kreeg je opdracht om bij een bepaald bezoek goed te luisteren waarover het gesprek ging, en daarvan het een en ander op papier te zetten. Deze rapportage vond plaats in opdracht van de officier van justitie.
Een paar minuten voor het einde van het bezoek gaf je aan dat het bezoek afscheid moest nemen. De inmiddels gewaarschuwde voorportier liet dan de bezoekers in de portiersloge, en via een andere deur die uitkwam in een gang in het voorgebouw vertrok je met de gedetineerde. Het voorgebouw is het oudste gedeelte van het complex en dateert uit 1807. In de St. Jorisstraat te ’s Hertogenbosch is dit gebouw nog volledig in de oude staat te zien. Rond 1970 bevond zich in dit voorgebouw de portiersloge, de bezoekkamer, diverse kamertjes waar advocaten hun cliënten konden spreken, een vergaderzaal waar vroeger ook de regenten aten, de medische dienst, de bevolkingadministratie en de kamer van de directeur. Op de bovenverdieping was de personeelskantine. Ook was boven aan het einde van de gang een dubbele stalen deur die toegang gaf naar het paleis van justitie waar vlakbij de kamer van de rechter-commissaris was. Deze ruimte is nu vanuit de St. Jorisstraat nog te zien. Het is een met gele stenen gemetselde vierkante toren.
Dan was er nog de zolder, afgesloten met een ijzeren hek en een dikke houten deur. Op de zolder bevond zich het archief, en oude spullen zoals tafels, stoelen en dergelijke.Tevens werd de zolder gebruikt om schietoefeningen te houden door het personeel. Ik weet nog dat de revolver waar we mee schoten een cilinder had van zes kamers en de patronen waren 9 millimeter. Volgens mij kon je met dit wapen een olifant omleggen!
Als slot van dit bezoekersverhaal een markant voorval. Het was opgevallen dat een gedetineerde na afloop van zijn bezoek naar de jenever stonk. Bij zijn volgende bezoek werd er na enige tijd duidelijk hoe hij aan drank kwam. Hij en zijn vrouw knuffelde elkaar regelmatig tijdens het bezoek. Elkaar kussen was immers toegestaan. Heel slim had de vrouw een plastic zakje op haar lichaam geplakt met een dun slangetje eraan. Dit slangetje was mooi verstopt tussen haar borsten. De gedetineerde boog zich voorover voor een kus, liet zijn hoofd zakken en kon vervolgens ongezien aan het slangetje gaan zuigen. Op die manier haalde hij dus zijn borrel binnen. Zoals ik me kan herinneren is na een ernstig gesprek met de vrouw de zaak zo maar gelaten.
goed